گر بفريب مي‌کشي ور بعتاب مي‌کشي

شاعر : خواجوي کرماني

دل به تو مي‌کشد مر از آنکه لطيف و دلکشيگر بفريب مي‌کشي ور بعتاب مي‌کشي
و آب نبات مي‌چکد زان لب لعل آتشيآب حيات مي‌برد لعل لب چو آتشت
پايه‌ي من ز زلف تو نيست بجز مشوشيحاصل من ز خط تو نيست بجز سيه رخي
تيغ ترا منم سپر گر تو اسير مي‌کشيتير ترا منم هدف گر تو خدنگ مي‌زني
چشم تو در کمين جان چند کند کمانکشيزلف تو در فريب دل چند کند سيه‌گري
بار غم تو چون کنم گر نکشم به ناخوشيچون دم خوش نمي‌زنم بي لب لعل دلکشت
زانکه چو زلف هندويش بر سر آب و آتشيخواجو از آتش رخش آب رخت بباد شد